ผมนั่งกินป๊อกกี้ปูลิโกะอยู่บนระเบียงหอเช่นเคย เพราะแน่นอนนอกจากทำโปรเจกเสร็จถ้าผมเบื่อๆไม่มีอะไรทำก็จะมานั่งตากลมอยู่หน้าระเบียง...

แต่วันนี้ผมจะมาสอดเรื่องชาวบ้านอีก .. ก็คงใช่เรื่อง .. แต่ผมคงเถียงไม่ได้เพราะที่ผมกำลังมองอยู่มาเกือบชั่วโมงคงเป็นการมาของน้องเนย...น้องรหัสของผมที่เข้ามาอยู่ในสายตาผมเองตังหากที่ทำให้ผมได้เห็นละครสดวันนี้^^

ผมไม่ได้เป็นโรคจิตนะ- - แต่มันว่างๆตั้งหาก(ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย)

วันนี้เจ้าของรถคูสเปอร์ที่มาส่งน้องรหัสผมเมื่ออาทิตย์ก่อนที่ได้นั่งรอก่อนผม...ซึ่งผมก็เห็นเขารอมาได้เกือบชั่วโมงครึ่งแล้ว...เลยยิ่งอยากรู้ขึ้นอีกมา...เด็กคนนี้เป็นเด็กของมอเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งแน่นอน...วันนี้เค้าคงมารอน้องรหัสผมไม่ใช่ใครอื่น...คงจะเป็นเรื่องที่ทะเลาะกันวันนั้นแน่ๆ

เด็กคนนี้มองดีๆก็น่ารักดี...ถึงผมจะชมแต่ผมก็ไม่ได้เป็นเกย์นะ... ผมไม่ชอบพวกเดียวกัน...- - แต่น้องแกวันนี้มาแบบหน้าเศร้าๆไม่ค่อยดีเท่าไหร่...ยังคงนั่งอิงบนกระโปรงรถมินิคูลเปอร์เช่นเดิมทั้งๆที่อากาสข้างนอกก็ค่อนข้างจะร้อนมาก...แต่ที่รอคงเพราะมีธุระมากๆจริงๆ

(เนย)

อากาสวันนี้ยังคงร้อนมากเช่นทุกวันแม้จะเลยกลางเดือนพฤษภามาแล้ว...ฉันเดินกลับหอเหมือนเช่นเคยหลังจากที่แยกกับพวกฟ้าที่จะไปเที่ยวต่อหลังจากเลิกคลาสแล้ว โชคดีวันนี้มีเรียนถึงแค่ตอนบ่ายฉันกะจะทำโปรเจกส์แรกให้เสร็จภายในวันนี้กะจะได้ไม่มีงานค้างมาให้ทำทีหลังเพื่อให้ลำบากทีหลัง

โชคดี...ที่หออยู่ไม่ไกลจากมอเท่าไหร่...- -,

"เนย"

เสียงคุ้นหูทำให้ฉันหยุดเท้าตัวเองเพื่อมองไปตามเสียงนั้น...

ฉันได้เดินเลยผ่านคูลเปอร์คันเล็กที่ไม่ได้สังเกตในตอนแรก...และรถคันนี้คุ้นตาพอๆกับเจ้าของรถ...ที่อยู่ด้วยกันมานานมากแล้ว...จนไม่รู้ว่าเราห่างกันตั้งแต่เมื่อไหร่

"..."

เจ้าของรถ...ที่นั่งอิงกระโปรงรถท่าทางจะมารอฉันนานแล้วเพราะเสื้อตัวที่เขาใส่ซึมไปด้วยเหงื่อ...ในมืออีกข้างถือช่อดอกกุหลาบสีขาวที่ฉันชอบ...

เจ้าตัวยิ้มอย่างดีใจ...ใช่รอยยิ้มนั้นคุ้นตา...รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้เห็น...มันอบอุ่น

แต่เสียดาย...มันไม่ใช่ของฉันอีกต่อไปแล้ว...- -

"เนย..."

"มาทำไม"

เจ้าตัวหน้าเจื่อนิดหน่อย...ขณะที่เดินมาใกล้ฉัน ไม่อยากทำใจร้ายหรอกหากว่าไม่ทำแบบนี้มันก็จะไม่จบลงซะที...

กับคนที่ใจดีกับคนอื่นเขาไปทั่วแบบเรย์...มักจะให้ความหวังกับใครไปทั่ว ถึงแม้ตัวเขาจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม...แต่ฉันก็ไม่อยากจะตกป็นหนึ่งในนั้นอีกต่อไปแล้ว...

เจ็บมาพอแล้ว...ก็ควรจะหยุดได้แล้ว

"มาคุยกับเนย...เรย์จะมาบอกว่าเรื่องวันนั้นมัน..."

"พอเถอะ...เรย์...เนยเข้าใจมันดีอยู่แล้ว..."

"เนยไม่เข้าใจ...เรากับมิวแค่เพื่อนกันนะ..."

"...พอ ที...เพี่อนของเรย์เขาจูบกันหรอ?..."

เรย์เขาหันมามองหน้าฉัน...น้ำตาเริ่มรื้อๆออกมา อย่าคิดว่าคนอย่างเนยจะสงสารนะเนยเจ็บมามากกว่าที่เขาทำเนยอีกพอกันที

"มันแค่เรื่องเข้าใจผิด...เนย...เชื่อใจเรย์นะคะ"

เรย์เดินมาจับมือฉัน...แล้วลูบมือฉับเหมือนเคย...

"ต้องให้เนยให้อภัยเรย์อีกกี่ครั้งกับเรื่องพวกนี้...เนยพอแล้ว...แต่เรย์ละพอใหม"

"...เรย์...ขอโอกาสเนยอีกแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ...ถ้าเรย์ทำผิดอีก...เรย์จะไม่มาให้เนยเห็นหน้าเอ๋อๆของเรย์อีกเลย"

เรย์ทำหน้าอ้อนๆ ทำให้ฉันหลุดขำเขาออกมา...

ไม่ได้นะ ยัยเนย >///

"เย้...เนยยิ้มแล้ว..."

เจ้าตัวดีใจที่เห็นรอยยิ้มฉันเหมือนหมาได้กระดูด-..-

"แต่เนยไม่ให้อภัยเรย์หรอก"

เจ้าตัวทำหน้าตกใจมากๆ...เล่นเอาฉันทำใจให้โกรธไม่ได้...เพราะหน้าเรย์ต้องตกใจมันเอ๋อมาก .. ฉันอยู่กกะเรย์มานานก็พอจะรู้นิสัยและเห็นท่าทางก็พลานจะทำห็โกรธไม่ลง ซวยแล้วไง

"T^T…งือออ เนยยย "

"อุ๊ป-////-"

เพราะเรย?เป็นแบบนี้ไง...ฉันถึงทำใจให้ชอบคนอื่นนอกจากเรย์ไม่ได้...เรย์ทำหน้าตาหน้าสงสารเหมือนหมาน้อย .. ฉันทำใจให้โกรธไม่ลง

"หายโกรธเรย์นะคับ...เรย์จะไม่ให้ผุ้หญิงคนไหนจุ๊ปปากเรย์นอกจากเนยอีกแล้ว...น้าๆๆๆ*O*"

เรย์คุกเข่าลงตรงหน้าฉันแล้วทำตาใสเอาหน้าถูมือฉันเหมือนเคย...แม้อยากดึงมืออกแต่เมือแก้มนิ่มนั้นแตะที่หลังมือแนฉันก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้-..-(นางเอกหื่นเนอะ-' -)

แต่ที่มันหน้าอายกว่านั้นก็ตรงที่มีผู้คนเดินผ่านมาบ้างคนก็หัวเราะบ้างคงก็ยกเอามือถือมาถ่าย...โอ้ยไม่ใช่ดารา.. เขินๆๆ-/////-อยากจะหนีไปมุดที่อื่นไกลๆ

"พอเถอะเรย์...อายเขา"

"ไม่เอา...เนยยังไม่สัญญาเลยว่าเราจะคืนดีกัน..."

"เรย์ก็เลิกทำแบบนี้สิ...อายเขา-////-"

"ไม่เอา...ถ้าเนยสัญญามาสิว่าเนยจะกลับมาเป็นคนเดิมคนดีของเรย์...เรย์ขาดเนยไม่ได้นะคะ...ไม่มีเนย์เกือบอาทิตย์โทรไปก็ไม่รับ...เรย์แทบตายแหนะ...-3-"

"สมควรแล้วแหละ...เรย์อยากไปจูบกับคนอื่นทำไม...ทำไมไม่ไปหาคนนั้น"

เรย์ทำหน้ามุย...แบบน่ารักรู้สึกทำให้อยากกัดแรงๆสักสิบที

"...เรย์ไม่ได้คิดอะไรกับมิวนะ...เรย์มีแค่เนยคนเดียว...คนอื่นที่ไม่ใช่เนยเรย์ไม่ต้องการ...ในเรย์มีแค่เนยนะ...ถ้าเนยไม่เชื่อ...ก็จับที่ใจของเรย์สิ...มันเต้นแค่ตอนที่อยู่กับเนยคนเดียวนะ..."

เรย์กุมมือฉันแล้วลุกขึ้น...เอามาแนบที่อกเขา...หน้าเรย์ก็แดงพอๆกับฉัน...แต่ดูท่าคนจะมุงมากไปแล้ว...-////-

"คืนดีกันนะคะที่รัก^///^"

...-////-...เฮ้ย...เขินเว้ย!!

"คืนดีกันเหอะ"

เสียงจากรอบๆข้างดังขึ้นมาฉันหันไปมองเด็กรุ่นเดียวกับฉัน...มีรุ่นพี่ที่คณะด้วย...เฮ้ยเขิน-///-

"นะคะๆคนดี..."

กรีสสสสส เสียงกรีสดั่งระงมจากรอบทิศคนทำไมมันเยอะจังวะ...แง...

เรย์ได้กุ้มมือฉันมาจูบที่หลังมือเหมือนที่เจ้าชายทำกับเจ้าหญิง

"อิจฉาวะแก"

"น่ารักทั้งคู่เลยเนอะ"

"เรย์ขาดเนยไม่ได้...เหมือนที่เนยขาดเรย์ไม่ได้...เรย์รู้นะ...ว่าเนยก็คิดถึงเรย์...เนยนอนไม่หลับใช่ใหม?-..-"

"หลงตัวเอง-////-"

"แล้วแก้มแดงทำไมคะ?"

"อ่า...คืออากาศมันร้อนน่ะ...เรย์ปล่อยมือมือเถอะ...เนยจะเข้าหอ"

"ไม่เอา...ถ้าเนยไม่คืนดีเรย์ก็จะไม่ปล่อย...แต่เรย์จะยืนอยู่ตรงนี้...ใช่ใหมครับทุกคน"

"คืนดีเหอะ..."

รอบๆข้างเริ่มทำให้ฉันเขินมากขึ้น...เรย์...ไอ้เจ้าเลห์>///

"ว่าไงคะ"

ทำไมต้องพูดคะด้วยวะ...ไอ้ทอมบ้า-/////-

"...ก็ได้..."

ฮิ้วววววว รอบๆข้างๆโห่ให้กับเรา...แล้วเรย์ก็ขยับเข้ามาหอมแก้มฉันเบาๆ...

พรุ่งนี้คงต้องเอาผ้าคุ้มหัวไปมอซะแล้วสิ -////-

(น้ำตาล)

...ภาพเหตุการณ์ข้างล่าง...อืม...น้ำเน่าสิ้นดี- -

ผมไม่ได้อิจฉานะ ... ไม่ได้อิจฉาเลย ... แตดีใจด้วยซ้ำที่เธอคืนดีกัน ... เพราะอย่าน้อยเธอก็เป็นน้องรหัสผม ... ผมคว้ากล้องโปรมาถ่ายช๊อตที่ทั้งคู่กุ้มมือกันไว้

ก็ดีแล้วโชคดีนะน้องเนย

ผมถอนหายใจก่อนลุกออกจากระเบียงในขณะที่รถคูลเปอร์คันนั้น...ขับออกไปเช่นกัน...




นิยายเรื่อนนี้ เคยพิมพ์ลงกระทู้เมื่อนานมาแล้วคะ (สักปี2012)  ในกระทู้สมัยก่อนนี้ ตัวเหล้าหวานเองก็กลับไปอ่านนิยายของตัวเองที่พิมพ์ไม่จบ อยากให้ลองติดตามดูนะคะ
www.facebook.com/MusesShishi



นี้เป็นเพจของตัวเหล้าหวานเอา ที่สร้างพร้อมนิยาย =..=